عادت دل

    چه می شد گر دل آشفته من

     به شهر چشم تو عادت نمی کرد

                     و ای کاش از نخست آن چشمهایت

                       مرا آواره ی غربت نمی کرد

                                         تو پیش از آنکه در دل پا گذاری

                                        تمام لحظه هایم رنگ غم داشت

                  و لی تو آمدی و بعد از آن دل

                  بدون چشم تو نیت نمی کرد

هجوم لحظه های بی قراری مرا تا عمق یک پرواز می برد

وجز با آسمان دیدگانت دلم با هیچ کس خلوت نمی کرد

                  تو می ماندی کنار لحظه هایم

                    ولی این شادمانی زود می رفت

وتا دل می خواست چیزی بگوید تو میرفتی ودل فرصت نمی کرد